tempo e destempo

Xeografías imposibles no ar

tempo errado dos hemisferios

des-tempo dos encontros. 

Fuxidas do seu tempo, as follas,

mudan de cores na outonía

o día que voltaches vestido de sol.  

desafío

El desafío no es al tiempo,
es a la escasa presencia de tu cuerpo
en mi tristeza desnuda.

Hoxe

Ao alcance da túa boca,
sitúome.
À distancia mínima
dos teus beizos,
para un bico longo.
Dozura que anticipa
-verso a verso-
o noso corpo a corpo.

Paréntese

Garda para min unha única palabra,
déixaa na miña boca a media tarde,
no lugar irrepetible, na hora roubada,
na paréntese perfecta das nosas vidas.

Ela

Os encontros tiñan que ser felices- pensa ela- senón que razón ten furar un buraco no cotián e agochar alí todo o que non pode saír á luz? Segue a traballar cun rebumbio na súa cabeza, nos seus sentidos; os paxaros non veñen voando de fóra, tenos ela voando no ceo vermello da súa corrente sanguínea Non é verdade que fale o corazón, fala cada célula, cada átomo gravitando no corpo enteiro. Así vai pasando a mañá de martes, tiña que ser primavera pero parece outono.

Saudade do son

A túa voz,
sementa palabras,
percorre meus lugares,
non precisa mapa, non,
chega ao norte sen compás,
racha límites e fronteiras,
baleira o pasado,
resga os tecidos da alma.
Agora fica soa a ausencia.

Es choiva? (preguntaches)

Son choiva, si,

a esvarar polo teu corpo,

a mollar as túas praias salgadas,

a túa fraga, abeiro dos meus segredos.

Son choiva, si,

miudiña, pingueira, insistente,

ávida dun sitio teu onde me escorrentar.

Polas túas pendentes arriba e abaixo,

un sen fin de auga morna son,

á percura do funil que me recolla enteira,

no derradeiro segundo do solpor.

Noite de febre

Insomne,
sentindo o devagar das túas palabras,
polo corpo enteiro.
Afebrecida,
inqueda,
a humidade exténdese,
polas chanceiras e os cumios.
Non quero, non
a choiva incesante de imaxes.
Quero, si quero
a compaña da túa fervenza!