Alquimia ou da algarabia dos sentidos

Nun aceno natural, espontáneo, dúas mans núas atopan -unha na outra- unha calor distinta, unha chamada da pel que xorde no intre mesmo do seu encontro, unha promesa...seica. Quen dixo que houbese tanta tenrura na túa mirada? e, ese sorriso cómplice é premonitorio? só escoito (e sinto) o rebumbio dos meus sentidos subvertidos pola túa presenza.